NepalEen school in Nepal steunen! Hoe ontstaat zoiets? Het antwoord op deze vraag ligt besloten in onderstaand verhaal. Eind 2008 hoorde ik van Michel Derksen dat hij het voornemen had in Nepal een NGO op te richten om daarmee een school op het platteland van Nepal te ondersteunen. Mijn interesse was meteen gewekt. In het gesprek dat volgde, kwam ik er achter dat tijdens een groepsreis met Poly Argo naar Nepal onder leiding van Michel Derksen een jaar daarvoor de reisgroep het nodige had gedaan voor een school in Kathmandu, de hoofdstad van Nepal in de vorm van schoolbenodigdheden, ballen en springtouwen. De plaatselijke leverancier had, naar ik begreep, de dag van zijn leven en sloot de rest van de dag zijn winkel. Het leuke was dat de ondersteunde school de school was van de dochtertjes van Lokman Sherestha, de Nepalese vriend van Michel.

Het bezoek aan de school had door de aard van het bezoek een eenmalig karakter, maar er ontstond bij een aantal mensen toch het gevoel dat het een goed idee zou zijn een school in Nepal blijvend te ondersteunen. Lokman Sheresta deed de suggestie om de school in zijn geboortedorp te kiezen, omdat daar de nood vele malen hoger lag dan op de school van zijn dochters in Kathmandu. Eind februari 2009 ben ik met Michel Derksen en Frans van ’t Hek, zijn vriend en compagnon, naar Nepal gereisd. Enerzijds om dit prachtige land te bezoeken, anderzijds om de door Lokman genoemde school te bezoeken. Een fantastische ervaring. Ik raad iedereen, die in de mogelijkheid is, aan om naar Nepal te gaan. Het landschap van Nepal wordt bepaald door berggebieden, het Siwalikgebergte, het centrale deel van de Himalaya, de Mahabharat Lekh, en een moerassige laagvlakte, de Terai. De oppervlakte is 147.000 vierkante kilometer. De maximale lengte is ongeveer 800 kilometer en de breedte tussen de 90 en de 230 kilometer. Het verschil in hoogte is gigantisch van 100 meter boven de zeespiegel in de Terai tot de hoogste berg op aarde de Mount Everest in het Himalaya gebergte(8848 m.) In totaal zijn er tien toppen van boven de 8000 meter. Het bezoek aan de school was een bijzondere ervaring. Allereerst omdat het reizen in Nepal totaal iets anders is, dan het luxe vervoer in Nederland. Enorme afstanden, slechte wegen, onvoorzichtige verkeersdeelnemers. Gelukkig hadden we een goede auto, zodat het ongemak nog enigszins beperkt bleef. Het welkom was hartverwarmend. De directie en de voorzitter van het bestuur, tegelijkertijd de plaatselijke huisarts, stonden ons op te wachten. Na aankomst werden we getooid met een traditioneel hoofddeksel, een bloemenkrans en een rode stip op ons voorhoofd. De leerlingen werden in twee rijen opgesteld, meisjes aan de ene kant en de jongens daar tegenover. Wij werden uitgenodigd om tussen de leerlingen door te lopen en bloemen in ontvangst te nemen. Na het welkom volgde een bezoek aan de klassen. Als ex-directeur van allerlei scholen voor basis- en speciaal onderwijs in Nederland slaat je de schrik om het hart. De manier waarop de Nepalese collega’s hier moeten werken is bijna niet te geloven. Kleine lokalen volgepropt met leerlingen, een onverhard schoolplein, weinig sanitaire voorzieningen, nauwelijks materiaal. Vergeleken met de luxe op Nederlandse scholen, is wat je hier aantreft zo gigantisch primitief. Hoe is het mogelijk dat hier onderwijs wordt gegeven? En toch !!! De motivatie van leerkrachten en leerlingen is enorm. Kinderen lopen soms drie uur per dag om met dertig tot veertig andere kinderen in een te kleine klas te zitten, leerkrachten zijn begaan met hun leerlingen en verrichten wonderen zonder de benodigde didactische materialen. In de klassen die we bezochten, werden we verwelkomd met het lied van de klas. Een gewoonte die zonder enige twijfel te maken heeft met het maoïstische regime van Nepal. Vooral de meisjes onderscheiden zich door de fanatieke manier waarop het klassenlied gezongen werd. In het gesprek met de docenten wordt ook duidelijk dat de leerlingen er alles aan doen om de school te bezoeken, te leren, resultaten te bereiken. Daaraan ligt het niet. Het ontbreekt aan middelen, aan geld, aan de juiste accommodatie. Even terug naar het begin van deze bijdrage, waar ik de vraag stelde waarom ik besloot een school in Nepal te steunen. Het bezoek aan deze school heeft mij bewogen om actie te ondernemen. Samen met Michel Derksen en Frans van ‘t Hek en in Nepal met Lokman Sherestha is de Stichting Argo opgericht, een NGO waarmee we directe hulp aan één specifieke school willen bieden. Met een eerste kapitaalinjectie is inmiddels materiaal aangeschaft en zijn tekeningen gemaakt om het gebouw op te knappen en uit te breiden. Op deze website leest u daar meer over.